Ah be Muzaffer İzgü, neden yaptın bunu? Neden Anneannem serisiyle boyadın cücük çocukların gözlerini? Neden benim yazabileceğim, bestseller olabilecek bi kitap serisinin önünü tıkadın? Hem benimki daha ilgi çekici olucaktı. Daha reelist. Karanlık edebiyat gibi böyle. Ne biliyim. Ama sen naptın? Sen annaneyi bi idol yaptın. Oysa benim hikayelerim öyle trajik ki... Şimdi yazsam, senden mi, yoksa Kemalettin Tuğcu'dan mı esinlendim, emin olamaz kimse.
Ben çok gribim kaç gündür. Bi de bana noldun diye sor dimi? Yok tamam, nazik değilsin; ama öküzlükle naziklik arasındaki çizgiden de taşmasan? Ama yok. Hadi gelmedin eve, e yemek getirince bi sor? E gözümdeki dana arpacığı fark et? Ama yok. Bahtsızım. Ve allahtan, vicdansızım. Yok lan değilim. Yine bikaç gün histerik ağlamalar falan, sonra yine her geceki rutin gece ziyaretleri. Duvar suratına bikaç öpücük. Çünkü, ölürsen vicdan azabından yaşayamam. Yani, bencilim. Senle bi ilgisi yok. Rahat ol...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder